Rejon kargacki (ros Каргатский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.
W XIII wieku na ziemiach dzisiejszego rejonu kargackiego pojawiają się Tatarzy. Sama nazwa wywodzi się z ich języka i pochodzi od jednej z miejscowych rzek. W XVIII wieku tereny te zaczynają być stopniowo zasiedlane przez rosyjskich kolonistów, a przez ziemie te poprowadzono jeden ze szlaków wiodących w stronę Moskwy. Trakt ten stanowił połączenie ze światem dla miejscowej ludności, która zajmowała się głównie rolnictwem i hodowlą. Produkowana żywność wymieniana była głównie na sól oraz inne dobra konsumpcyjne, których tu brakowało. W XIX wieku zaczyna się rozwój tego obszaru, gdy władze w Petersburgu kilkakrotnie podejmują się przeprowadzenia akcji kolonizacyjnej. Rozwój został też pobudzony przez zniesienie pańszczyzny przez imperatora Aleksandra II Romanowa, zaczęły powstawać pierwsze drobne zakłady wytwórcze, rozwijał się handel, zapoczątkowano powolny proces unowocześniania rolnictwa. W drugiej połowie XIX wieku kolejnym impulsem do rozwoju było poprowadzenie przez ten teren linii kolejowej, która ostatecznie została ukończona w 1916 roku. Wcześniej na te tereny napływają nowi osadnicy, głównie z terenów zachodnich guberni Imperium Rosyjskiego, m.in. ukraińskich i białoruskich. W okresie rosyjskiej wojny domowej tereny te zajmuje wojsko podległe admirałowi Kołczakowi, który zostanie później wyparty przez bolszewików, którzy zaprowadzą na tych ziemiach swój porządek. 12 września 1924 roku Syberyjski Komitet Rewolucyjny wydaje decyzje o utworzeniu rejonu kargackiego. W tym okresie istniało na tym obszarze 112 osiedli wiejskich, łącznie zamieszkiwanych przez 41 882 ludzi. Kilka lat później wdrożona zostaje tu polityka stalinowskiej kolektywizacji. Władza sowiecka inwestuje w infrastrukturę, buduje m.in. nowe drogi, osiedla mieszkaniowe i rozwija kolektywne rolnictwo. Po ataku III Rzeszy na Związek Radziecki w 1941 roku na terenie rejonu kargackiego sformowano i wysłano na front jednostkę piechoty. Po II wojnie światowej rozwijano przede wszystkim rolnictwo, ale także związane z nim przetwórstwo, drobny przemysł, inwestowano także w obiekty kulturalne i sportowe oraz otwierano nowe placówki edukacyjne.
